Laatste week

Hallo iedereen

Hopelijk slaag ik er vanavond in om mijn tekst in één keer te typen. Deze week viel behoorlijk goed mee. Ik sta opnieuw in een andere klas CE2 of het 4de leerjaar. Dat is de klas waar de directeur les geeft. Deze man heeft in feite 2 fulltime jobs. Hij heeft het zeker niet gemakkelijk, in zijn klas zitten maar liefst 66 leerlingen. Dat is de grootste klas van de school. Maar het valt behoorlijk goed mee. De kinderen zijn het gewend om even alleen te werken en het is geen uitzondering dat plots een leerling uit zichzelf roept 'silence'. Gelukkig, want het helpt wel dat je al steun krijgt van de leerlingen zelf. Ik was wel verwonderd toen bleek dat in deze klas wel bijna iedereen kan lezen. De een natuurlijk veel beter dan de ander of met zeer veel moeite, maar het lukt over het algemeen.

Verder op school loopt alles zijn gangetje. We kijken er niet meer raar van op als plots een varken op de 'speelplaats' zijn eten zoekt, of als er honden spelen, of de geiten passeren, of mensen die van en naar de waterpomp trekken... Wel keek ik er even vreemd van op toen ik de eerste linkshandige persoon hier zag. Het bestaat dus toch, maar je ziet het echt zelden of nooit.

Vorig weekend ben ik voor de eerste keer naar de grote markt geweest. Wat is me dat een hectische bedoeling. En al dat afdingen. De handelaars achtervolgen je echt tot je het koopt. 'Non merci' begrijpen de meesten hier niet. Zo was ik aan het kijken voor typische plaatselijke kledij en had iets gepast, maar het zag er nog niet op en top Afrikaans uit. Ik had een prijs zeer laag onder zijn prijs gezegd, maar het was voor hem niet voldoende. Heeft die gast me, samen met 10 andere handelaars, de hele markt door achtervolgd. Tothij uiteindelijk zijn tenue daar gooide en zei: En nu ga je betalen! Ik had het echt gehad met die gast, en was totaal niet van plan om dat te kopen. Uiteindelijk hebben de andere handelaars me geholpen en me van hem afgeholpen. Ik had het echt gehad. Zo'n opdringere handelaar. De andere waren ook opdringerig en achtervolgden ook om te verkopen, maar ze waren niet zo onbeschoft als die ene. Gelukkig heb ik dat niet gekocht, want ik ben naar de kledijmaker geweest met mijn eigen stof om een echt typisch outfitje van hier. Het is met stof voor internationale vrouwendag op 8 maart. Hier wordt dit echt uitgebreid in de belangstelling gezet, omdat de vrouw hier echt nog een minderwaardige functie heeft. Wel goed dat hier zoveel aandacht aan besteed wordt. Die dag zijn we ook vrij van school.

In ons laatste weekend gaan we er van profiteren en gaan we naar Nazinga. Dat is een soort safari park. Eigenlijk zijn er hoofdzakelijk olifanten en apen. Maar veeeeel olifanten. We overnachten er in een bungalow en dan kunnen we de olifanten zien aan een meer die er hun douche, ... nemen. Het loont de moeite naar het schijnt.

Ziezo, een kort verslag, maar ik weet niet zo goed wat te schrijven. Het meeste staat al op de blog. Andere zaken zijn hier zodanig vanzelfsprekend dat je ze over het hoofd ziet. Maar ik ben er van overtuigd dat ik veel zal kunnen vertellen bij mijn terugkeer.

Groetjes Liesbeth

de afgelopen twee weken

Hallo iedereen

Terwijlde foto's aan het oploaden zijn en nadat ik mijn frustraties van mijn eerste tekst die volledig gewist werd op het moment dat ik wou opslaan, heb weggewerkt, probeer ik nu en dan wat verder te schrijven. Ik probeer vandaageen wat uitgebreider verslag te typen. De temperaturen blijven hier de hoogte ingaan. Gisteren blijkbaar 42°C in de schaduw. Over de middag is het echt puffen geblazen. Als ik 's middags siësta hou en ik lig in mijn bed, voel ik de zweetdruppels over mijn lichaam rollen, zonder dat ik maar iets van inspanning lever. Vandaag hadden we een vrije dag wegens een moslimfeestdag. Ik had mijn wekker om 8 uur gezet. Als ik toen buiten kwam, was het al behoorlijk warm. Momenteel slapen we hier ook met zijn allen met de deuren van onze hut open, anders is er niets van verfrissende lucht. Zonder de deuren open, is het veel te warm en kan ik helemaal niet slapen. Moe ben ik hier wel, want 's morgens word ik altijd redelijk vroeg wakker, 's avonds lig ik er meestal al rond 21.30 uur weer in, maar de warmte put je zo uit... Vreselijk, altijd moe ...

Op school gaat het goed, maar, je raadt het al, vermoeiend. Een klas van 50 stil krijgen is niet zo'n makkie. Een spel uitleggen aan 50 kinderen die gebrekkig Frans spreken en met mijn Frans dat toch nog niet uit de maximale vocabulaire bestaat ... Het is vermoeiend ja, maar ik doe het graag. Ik ben hier graag en voel me hier al goed thuis. Maar wees gerust, ik kom terug naar België. Ik denk niet dat ik hier eeuwig zou willen wonen. Voor de rest lukt het wel. Ik kan me behoorlijk uit de slag helpen in het Frans. Het Frans hier heeft wel een totaal ander accent als het Frans in Wallonië of Frankrijk. Maar het lukt, niet perfect, maar voldoendegoed.

De leerkrachten op school zijn zeer geïnteresseerd. Het is steeds plezant om in de pauze tussen de leerkrachten te vertoeven en wat te vertellen. Vooral de directeur is geïnteresseerd. Nu en dan neemt hij zelfs het Frans-Nederlands woordenboekje en zoekt woorden op. Ze tonen vooral interesse in hoe het er in België aan toe gaat. Sommigen zijn zeer enthousiast en willen meteen mee, de leerkracht van het vijfde daarentgen is er van overtuigd dat hij zou sterven in België wegens te koud. Als ze hier spreken van te koud, dan bedoelen ze om en bij de 20°C. Dan is het bij ons al bijna zomer. Normaalgezien is het hier in februari nog een wintermaand en dus très froid. Dan dragen sommigen bij 20°C zelfs winterkledij als muts of wanten. Wij kunnen ons dat niet inbeelden. Dit jaar is het wat anders uitgedraaid. De sahelwinden die normaal voorbijvliegen in februari zijn uitgebleven en de grote hitte is veel vroeger gestart. Gisteren was het hier 42°C in de schaduw. Dat is zo'n 4 keer jullie temperatuur. Van klimaatsveranderingen gesproken. Ik vraag me nu wel af wat het hier zal geven in april als het hier echte grote hitte is. Gelukkig maken we dat niet mee. Dat zou wat te zijn. Voor mij is het nu al meer als genoeg met deze temperaturen. Het verschil hier in de warmte en deze in België is dat de zon hier minder brandt. Als het 40°C is hier, ben je niet noodzakelijk verbrand. Een beetje gebruind, of in combinatie met veel wind of water kun je wel verbranden. Maar doorgaans ben ik nog bijna niet verbrand geweest.

Vandaag, vrijdag, was het vrije dag. Het is een moslimfeestdag. Jasper en ik zijn de toeristen gaan uithangen op village artisanale met plaatselijk handgemaakte kunstwerkjes. Echt mooi gemaakt, maar o zo veel keuze. Maar ik heb wat ik wou: mijn djembé, met naam gegraveerd, super mooi, nu rest nog maar de vraag hoe ik die mee krijg naar België, want die is te groot voor mijn valies

Vanaf volgende week neem ik het vierde leerjaar voor mijn rekening. Dat is de klas waar de directeur les geeft. Ja ja, directeur zijn EN voltijds lesgeven in een klas van +/- 50 leerlingen. Het leven van een Afrikaan is zeker niet simpel. Zelfs ik denk dat ik bij het terugkeren moeite zal hebben om me weer aan te passen aan het Westers ritme. Alles gaat er gepaard met tijdsdruk en stress, hier heerst helemaal geen tijdsdruk. Jasper neemt het vijfde leerjaar op zich. Voorlopig is hier nog geen zesde leerjaar. Dit komt er normaalgezien volgend schooljaar. De leerkracht van het vijfde leerjaar heeft als truc om de leerlingen bang te maken om ze stil te krijgen, en ik moet toegeven dat het werkt, want ik had deze week zelf even schrik van hem. Hij kan behoorlijk dreigend overkomen moet ik toegeven, en de kinderen bang maken, daar slaagt hij goed in. Ik kreeg deze week voor 1 dag de hele dag voor mijn rekening. 's Morgens kreeg ik te horen dat de juf terug naar huis zou keren omdat haar dochtertje ziek was. Toen de leerkracht van het vijfde binnen kwam gestapt en de kinderen bang kwam maken, kreeg ikzelf ookde schrik te pakken. Hij slaagt wel in zijn opzet want de kinderen worden stil als hij is langsgeweest. Mijn schrik is intussen over, hij is best wel een aangename kerel. Hij wou me zelfs leren met de brommer rijden, maar ik heb het gelaten voor wat het was.

Wat me hier nog is opgevallen, is dat niemand links schrijft. Het is nochthans niet verboden, maar toch schrijft iedereen rechts. Ofwel keek ik iemand over het hoofd, wat wel es kan gebeuren in een klas met 50 leerlingen. Ik vroeg het aan mijn leerkracht, maar ze zei dat het zeker niet verboden was. Het zou wel es te maken kunnen hebben met het feit dat de linkse hand de vuile hand is. Rechts ishier de propere hand waarmee men ook eet.

Vorig weekend gingen Julie en ik samen met Marieke naar Méguet. Dat is het dorpje waar de broer van mijn grootmoeder jaren lang op de missiepost werkte. Ik was behoorlijk onder de indruk van het dorpje. Een dorpje waar niets is, maar door de hulp van de missiepost, de paters en de zusters die er trouwens nog zitten, is daar een beetje beschaving gecreëerd. Het dorp heeft veel hulp gekregen uit Europa, maar heeft die hulp ook nodig. Binnenkort kan men er dankzij die hulp elektriciteit krijgen. Natuurlijk zal niet iedereen dit kunnen betalen, maar het wordt aangelegd tot aan het dorp. Wie nu al elektriciteit heeft, werkt meestal met zonne-energie. Dat is niet zo evident, want die platen worden hier zeer makkelijk gestolen. Vooral in Ouaga. Daarom werkt ons project nog niet met zonne-energie. Om naar het dorpje te gaan, gingen we met de busmaatschappij van Ouaga naar Zorgho. Een busrit van anderhalf uur valt behoorlijk goed mee, ware het niet dat ik geplet zat tussen twee Afrikaanse vrouwen, waarvan één meer dan 1 stoel in nam en de andere constant in slaap viel op mijn schouder. Kwam er nog bij kijken dat het opnieuw snikheet was. Maar we zijn er heelhuids geraakt. Daar werden we opgehaald door de chauffeur van de burgemeester. Vanuit Zorgho moesten we nog een halfuur rijden in de brousse. Een brede zandweg was de enige weg die naar het dorp liep. Het uitzicht was magnifique. Ik wist niet waar eerst gekeken. Het is zo'n groot verschil met de hoofdstad. Ten eerste is het veel rustiger, maar het was ook roder en vooral armer. De typische ronde hutjes kwamen we constant tegen, terwijl het in Ouaga de iets 'rijkere' huisjes waren. Rijker betekent gewoon rechthoekig en met golfplaat, nog altijd klein. Voor ons was die buurt al arm. Maar nadat we de huizen onderweg zagen, werd ons vermoedenvan de armoede helemaal bevestigd.Er heerst nog veel meer armoede tussen de grote steden.

Tijdens het weekend verbleven we bij de burgemeester. Een zeer vriendelijke meneer. Hij zorgt voor weeskinderen. Boven zijn huis bouwde hij nog een etage als gastverblijf. Daarmee wint hij ook wat geld voor zijn dorp. De zaterdagavond aten we spaghetti, lekker. De zondagmiddag aten we rijst met arachidesaus. Riz-sauce is typisch Afrikaans, maar arachidesaus is toch niet zo mijn ding. Arachidenootjes zijn pindanootjes, maar die saus kon mijn behoorlijk 'verwende' maag toch niet echt verdragen. Dan maar zuivere rijst gegeten met een banaantje. De zondagmorgen maakten we trouwens een echte christelijke Afrikaanse misviering mee. Eén van 2 uur. Regelmatig werd er gezongen en werden Afrikaanse instrumenten gebruikt. Jammer dat de viering in het Mooré was (da's de plaatselijke taal). We verstonden er dus niets van. En het was ook zo warm in de kerk. Nochthans stonden alle deuren en ramen open, maar de kerk zat boemvol en je raadt het al, zondag was het opnieuw geen koud. Zondagavond trokken we alweer met de bus naar Ouaga. Iets meer plaats deze keer en al wat minder warm in de avond. 1 van de foto's in de nieuwe reeks werd getrokken vanuit de bus. Allerlei mensen proberen hun waren te verkopen aan elke bushalte. Vooral voor drank is dat handig, maar er worden ook uien, wortels, ... verkocht aan het raam van de bus. Zalig sfeertje aan die haltes.

Ziezo, tot hier 'kort' het verslag van de afgelopen 2 weken. Hopelijk kan het verhaal opnieuw gesmaakt worden.

O ja, nog dit: de popjes zijn erg in trek in België, super! De meisjes zijn gestart met het maken van de popjes. Maar omdat Jasper en ik al binnen 2 weken vertrekken en de grote bestelling waarschijnlijk niet af zal geraken, zal een deel pas in juni in België aankomen. Julie neemt de rest van de bestelling mee. Laat dit gegevenaub niet meespelen in uw beslissing om al dan niet een popje te bestellen. U steunt er een goed doel mee, het kan alleen even duren voordat alle popjes af zijn, want de popjes worden echt handgemaakt door de meisjes. Voorlopig zijn er 16 meisjes op het project, maar eerst moeten de nieuwe meisjes nog aangeleerd worden hoe ze te werk moeten gaan. Maar ze maken de popjes met veel plezier en veel enthousiasme.

Tot de volgende.
Groetjes Liesbeth

DE wc-popjes

Liefste vrienden/familie/kenissen/blogbezoekers

Hier in Burkina gaat alles goed met me. Op het project voel ik me steeds meer en meer thuis. De vrouwen bij ons vullen hun dagen met het maken van onder andere popjes, truitjes, tafellakens, en nog veel meer moois. De popjes zijn echt komisch. Ze zijn gemaakt met de bedoeling om in de toiletten te gebruiken om een rol wc-papier aan te hangen. Lees zeker en vast onderstaand tekstje, je kunt een wereld van verschil betekenen voor het project dat wij steunen en waar wij verblijven en meeleven.

Burkina heeft jullie hulp nodig!...en wel zo...

Help Pan Bila (en mij) door één van onze zelfgemaakte (WC) POPJES te kopen... Ze zijn leuk, tof, praktisch en je helpt er vele hulpbehoevende Burkinezen families mee die het geld hard kunnen gebruiken! Deze popjes worden door de verstoten zwangere vrouwen, die bij mij op het centrum verblijven, zelf gemaakt. De vrouwen zijn echt geweldig (ik kan het weten!) en verdienen een steuntje in de rug.

Vermits de verkoop van popjes hier zeer moeilijk loopt ( vermits de mensen in het algemeen te arm zijn) dachten we om de goedheid van de Belgen eens te testen ;-)

Ik verzeker het jullie dat de opbrengst voor de volle 100% terug gaat naar het centrum en de arme gezinnen uit het dorp (door voedsel bedeling en onderwijs). Ik ben overtuigd van dit ongelofelijk project en wil jullie daarom allen overtuigen om mee in dit project te stappen en popjes te kopen. Spreek jullie friends, ouders, kids aan en steun Pan Bila!

PRIJS: 5 euro

HOE? door een overschrijving te doen naar de bankrekening van Julie Van Steenkiste (Dit meisjeverblijft eveneens als vrijwilliger bij ons op het project) met als mededeling:

NAAM -AANTAL POPJES- LIESBETH.

Schrijf er zeker mijn naam bij, zo weten we wie de popjes mee moet nemen naar belgie.Doe dit liefst voor 5 maart.Zo kan ik op het einde van mijn verblijf de hele bestelling mee naar belgie nemen.

Banknr: 001-3665279-16

Ken je nog mensen die geinteresseerd zijn, aarzel niet om hen over deze geweldige wc-popjes te vertellen.

Zijn jullie nog niet helemaal overtuigd of wil je gewoon iets meer weten over het Pan Bila project, ga dan maar eens kijken op: http://panbila.wordpress.com/pan-bila/

Ik probeer nog enkele foto`s van de fantastische popjes op de blog te krijgen.

Groetjes enbedankt voor jullie steun!

Liesbeth

De vervelende muggen en hun gevolgen...

Hier ben ik weer, na een weekje van vooral platte rust, geraak ik weer 100 % op de been. In mijn vorig verhaal gaf ik je al mee dat ik hoofdpijn had. Wel de nacht van maandag op dinsdag had ik totaal niet goed geslapen. Dinsdag stond ik zoals gewoonlijk op om naar school te gaan, maar ik had totaal geen fut. Ik was moe, mijn hoofd deed pijn, mijn rug, ... Maar toch gaf ik me niet over en ging naar school. Normaal wisselden Jasper en ik regelmatig lessen af, ook nu deden we dit. Tijdens de lessen van Jasper had ik het soms echt moeilijk. Iklag bijna te slapen aan de bureau.De weinige keren dat ik vooraan stond ging het me echt niet. Ik was moe, had overal pijn en mijn stem verheffen lukte dus al helemaal niet. En terwijl het hier toch zo warm is buiten, had ik soms momenten dat ik echt rilde, de andere momenten liep het zweet over mijn rug. Tegen 10 uur werd het helemaal erg. Ik had gevraagd of ik naar huis kon gaan tijdens de pauze. Geen probleem, dus vol moed gaf ik nog een rekenles, toen ik plots toch aan Jasper moest vragen om over te nemen. Ik liep naar buiten en moest overgeven. De beslissing was nu duidelijk, ik bleef de rest van de dag thuis. Kort daarna ben ik thuisgekomen. Ik heb me onmiddellijk in bed gelegd en heb geslapen tot 17 uur. Aanvankelijk dacht ik dat ik last had van de zon ofzo.

Dus na nog een nacht slecht slapen en midden in de nachtin een met zweet doorweekte pyjama wakker te worden, ging ik opnieuw naar school. Het ging al iets beter, maar nog niet volledig. Ik hield het uit tot de middag. Dan gingen we zoals gewoonlijk naar huis, aten iets en hielden siesta. Ik was opnieuw in slaap gevallen en ze hebben me laten liggen. Dus in de namiddag ben ik niet naar school geweest. Julie had Fred en Nathanja gevraagd om naar de dokter te gaan met me. Best zo bleek achteraf. Ikzelf dacht nog altijd aan een klop van de zon. Maar bleek dat ik malaria had opgelopen. Ik kreeg onmiddellijk medicatie voorgeschoteld. De dokters hier werken echt wel traag. Van de ene test wordt je naar de andere overgebracht, maar daartussen zoveel wachttijd. Ze hebben vanalles getest bij me. De donderdag moest ik teruggaan voor nog enkele testen. Uiteindelijk zijn we nu maandag en heb ik nog steeds geen verdere resultaten. Ze zeiden nochtans dat ze na een uurtje klaar zouden zijn... Dus van traagheid gesproken. Er zijn blijkbaar verschillende vormen malaria. De meest erge is die die jaarlijks terugkeert. Er is ook een vorm die maar eenmalig is. Hopelijk had ik deze versie. Hopelijk want zekerheid heb ik niet. Dat zeiden die dokters er niet bij.

Nu, de ziekte is genezen, ik heb de rest van de week niet naar school geweest. Sinds zondag ga ik weer hier en daar op stap. De vorige dagen had ik me wat kalm gehouden. Vandaag ging ik weer gewoon naar school. 't Is weer vroeg opstaan dus. Vanaf deze week nemen Jasper en ik elk een klas voor onze rekening. Het tweede leerjaar krijgt mij over de vloer voor twee weken. Vandaag was het observeren, morgen ook nog, daarna gaan we weer zelf aan de slag. Het belooft weer vermoeiend te worden bij 38°C.

In het weekend trek ik naar Méguet. Het dorpje waar de missiepost van mijn grootoom Pater Walter gelegen was. Dat ga ik bezoeken dit weekend. Ik nam contact op met de burgemeester die me er graag zal rondleiden. Ben benieuwd. Het zal toch een verschil zijn als je veel meer in de broesse bent dan wij. Wij bevinden ons nog op 10 km van het centrum van de hoofdstad. Dat valt nog mee. Met de taxi of de brommer geraak je vlot in de stad. Daar leven we nog een redelijk westers leventje, maar natuurlijk helemaal niet te vergelijken met mijn normale leven. Met westers leven bedoel ik dat er de mogelijkheid is om deftige maaltijden te eten, inkopen te doen, enkele zaken te bezoeken of bv. eens te gaan zwemmen. Veel meer moet je je er niet bij voorstellen. Echt armoedig leven we niet, echt luxueus al helemaal niet. Maar de ervaring is zeker op en top Afrikaans.

Momenteel ben ik aan het onderhandelen voor een djembé. 'k Probeer het via via te regelen, want anders betaal ik minstens het driedubbele. Als je een plaatselijke vriend hebt, verandert dat de hele zaak. Raar toch é. De ongeschreven wet is hier gewoon: wie geld hebt, moet geld geven. En alle blanken zijn rijken in hun ogen, dus alle Nasara's betalen hier meer. Goed onderhandelen heb ik nog niet helemaal beet. Ik kan al afdingen, maar 'k besef maar al te goed dat ik nog te veel betaal. In feite zou ik belachelijk/ beledigend laag moeten beginnen om min of meer de normale prijs te bekomen. Gelukkig is er een medewerker op het project die me helpt bij het verkrijgen van de djembé. Hopelijk krijg ik hier wel een normale prijs. De prijs die me voorlopig werd voorgeschoteld is 40.000 CFA, das ongeveer 60 euro. Da's nog niet veel voor ons, maar veel te veel hier. Dat is wel een prijs die ze gaven aan 2 Nasara's, zonder plaatselijke vriend. Normaal zal het nog veranderen. Laten we hopen, want wie me een beetje kent, weet dat ik daar al lang van spreek ;-).

Tot de volgende

Liesbeth

De eerste lesweek

Tweede poging. Ik had daarnet een deel tekst getypt, maar toen viel de elektriciteit uit, weeral. Lang leve de cybercafés in Burkina.

Ondertussen is het hier al een goeie 2 uur donker. Straks dus in het donker terug fietsen en dat allemaal om jullie op de hoogte te houden. De eerste lesweek zit er op. Ik kan het maar in 1 woord samenvatten: fatiguant. 50 leerlingen in een klas van het eerste leerjaar, die dan nog praktisch geen Frans spreken... Het is echt vermoeiend. De voormiddag start om 7.30 uur en duurt tot 12.00 uur. Enkel van 10.00 - 10.30 uur is er pauze. Wie dacht dat de leerlingen hier wel hun aandacht konden bewaren voor zo'n lange periode, heeft het goed mis. In tegendeel. En om de naam van de vervelende persoon te roepen, dat is vrijwel onmogelijk. Ik denk dat ik een 10-tal namen ken van de 50. Familienamen zijn gemakkelijker. Bijna iedereen heet Ouédraogo of Sawadogo.

Van 12.00 - 15.00 uur is er dan middagpauze om de hitte wat te vermijden. 't Is dan echt te warm. Na het eten lig ik meestal eventjes op mijn bed of doe minderenergievolle werkjes. Maar meestal is het dan ook het moment om water te gaan pompen. Hard labeur. Voor de vrouwen hier stelt dat bijna niets voor. Ze kunnen dat echt snel. Wij daarentegen... Je kunt er je wel iets bij voorstellen... En door die hitte is het ook nodig om elke dag waterte pompen.

Na de siesta tegen 15 uur starten de lessen weer. De warmte neemt dan merkelijk af. Een geluk. Vandaag vertelde de lerares me dat het ongeveer een 37°C moest zijn. En inderdaad, het kan niet veel verschillen. Vorige week las ik in de stad 35°C. De temperatuur gaat echt wel omhoog. Tegen april kan het hier oplopen tot meer dan 45°C. Gelukkig zal ik dat niet meer meemaken. Het is nu al zwaar genoeg. 'k Heb er soms wel last van aan mijn hoofd, maar we zeuren niet. We zetten door. Om 17 uur zijn de lessen gedaan. En om 18 uur is het al donker, dus veel tijd rest er ons niet meer. Enkel voorbereiden.

In het weekend wanen we ons even toerist in de stad of met der tijd gaan we enkele plaatsen verder in het land bezoeken. Nu kan ik iedereen jaloers maken dat ik zaterdag mijn eerste coupe fraisen gegeten heb, mmm. Hier is het volop aarbeienseizoen, wanneer het koud is in Burkina. Maar ik moet toegeven, dat is niet wat een doorsnee Burkinabé eet. Maar zo eens op een weg kan dat toch geen kwaad om je aan een beetje 'luxe' te wanen. 't Valt echt niet te vergelijken met de dagdagelijkse comfortzaken die wij hebben in België. Luxe hier kan al even goed betekenen om fris water te drinken.

Van het idee om regelmatig met de Afrikanen mee te eten, zijn we helemaal afgestapt. Behalve op Soirée Pan-Bila. Dat is een avond met de hele groep en projectleiders waar spaghetti gegeten wordt . Dit gebeurt eens op een weg om afscheid te nemen van of welkom te heten aan stagiairs. Gezellige avond trouwens.

Tot zo ver een mini verslag van de laatste week,
ik zal zo veel meer kunnen vertellen nadien. Het is onmogelijk om alle indrukken weer te geven met woorden.
Als je er zelf niet bent geweest, kun je ook nooit een correct beeld schetsen van het land. Daarvoor moet je er echt een tijd in leven om te zien hoeveel armoed er overal heerst. Zelfs bij ons, aan de rand van de stad. Het is echt zo'n immens verschil met de echte stad waar water, elektriciteit en asfalt is. Ben echt benieuwd naar het echte platteland. Dat belooft!

A la prochaine

Liesbeth

En nog dit

Als je ooit in Burkina bent en je wenst bij de lokale bevolking te eten, vraag dan vooral naar de lokale specialiteit 'To'. In een restaurant heb ik het nog niet gegeten, maar wel op het project. We dachten om sociaal te zijn ten opzichte van de Burkinabezen op het project. Dus we namen ons voor mee te eten, zonder enig vermoeden. Daar zaten we dan, toen we ons bord kregen voorgeschoteld. Iets bruin 'flubberachtig'met een donkerbruine saus en veel brokken. Het bruine flubberding was de To. Het is gemaakt met bloem, maar smaakt echt nog slechter dan niets. De saus was al even slecht. In het vervolg proeven we gewoon als het ons wordt voorgesteld. We eten geen volle maaltijd zonder te beseffen wat we voorgeschoteld krijgen.

En als je hier dan ooit bent om te eten, eet dan nooit met je linker hand. Want je linker hand is bestemd om alle vieze dingen mee te doen. Eten doe je met rechts. Best ook zwaaien en dergelijke ... Kortom de propere dingen.

Als je dan een drankje trakteert aan iemand, wacht dan van het flesje te openen tot je aan de tafel van je gasten bent. Anders weigeren ze om het drankje uit te drinken.

Dit waren nog enkele tafeltips

Tot later

Liesbeth

De eerste bruine tinten van 2010

Ja ja, het is zo ver. Terwijl jullie bibberend in de sneeuw zitten in België, bevinden wij ons hier in tropische temperaturen, +/-35°C. De eerste bruine tinten van 2010 konden dus niet lang op zich laten wachten. In het begin vroeg ik me af of ik wel bruin was van de zon, of enkel door het stof. Maar als ik me wat afstof, merk ik duidelijk enkele bruine tinten op. Ik ben dus absoluut niet jaloers op de sneeuw. Alhoewel ik soms wat verlang naar verfrissing. Vandaar dat we zaterdagnamiddag gaan zwemmen zijn. We = Jasper, ik en Julie. Julie is een meisje dat ook bij ons op het project logeert, maar voor 6 maanden. Wie durft nu nog te zeggen dat ik lang van huis ben

Daarna zijnJulie en ik nog op geboortebezoek geweest. Een vrouw van het project was bevallen. Ik kan jullie garanderendat geen enkele vrouw, hoe arm ook, inBelgiëop die manier in de maternité ligt. Er waren 4 bedden in 1 kamer. Er moest iemand meegaan met de vrouw om voor het eten en zo te zorgen. Dus bediening is er niet. Normaal lig je maar 1 dag in de materniteit, maar omdat dit kindje iets had aan de ademhaling, lag het er nog een dag of 4. Het kindje lag dan wel 4 gebouwen verder. Slechts 2 keer per dag een half uur bezoektijd. Ook voor de moeder!!

Zondag naar het centrum geweest. Weer met de taxi in het doorgaan. Wij verblijven wel in Ouagadougou, maar helemaal aan de rand. In een wijk zonder elektriciteit of stromend water. Voor alles moet je zelf opdraaien, maar dat went wel. Het lijkt erger dan het echt is. Je gaat je automatisch aanpassen aan de omstandigheden. Je moet tenslotte overleven met wat je maar hebt. Ik heb niet direct de indruk dat ik iets mis. Als je dan in het centrum van Ouaga terecht komt, merk je echt wel het verschil. Daar zijn al stenen gebouwen, elektriciteit, water, nog veel meer verkeer, ... Voor de Westerlingen daar is het een shock als ze horen hoe wij leven op slechts een paar kilometer afstand. Van ons zijn het echt hutjes, maar zoals gezegd, dat went.

Een asfalt weg is er enkel op de grote baan en in het centrum. De rest is in het stof / zand. 's Avonds is het soms wat zoeken naar het juiste weggetje, want alles lijkt op elkaar. Zeker in het begin, maar nu lukt het. Ik vind nu al zonder probleem de weg naar de grote baan, de school en enkele winkels/ restaurantjes / cybercafés op de grote weg...

Een taxi nemen in Ouaga is ook een avontuur op zich. Ten eerste moet je zoeken naar een groene auto, want alle taxi's zijn groen. Ten tweede moet je goed onderhandelen over de prijs. Want je bent Nasara (blank) dus is het logisch dat je meer betaalt. Ze leggen hun prijzen automatisch hoger, zeker voor zo'n dingen. Ten derde, het interieur van de taxi beperkt zich echt wel. Meestal zijn de wagens bij ons al 10 jaar afgeschreven en dan worden ze hier gebruikt. De eerste keer zat ik achteraan en wou een gordel aan doen toen de chauffeur me verwittigde dat ik dit zeker niet mocht doen, want dat marcheerde niet meer. De klinken aan de binnenkant van de auto's ontbreken meestal. Een barst over de hele vooruit en een dashboard dat half kapot is, is zeker niet uitzonderlijk in het vervoer hier.

Vandaag,lundi le premier février, zijn we gaan observeren in het eerste leerjaar. Morgen starten we effectief met les geven. Alles gaat hier zo traag in die school. Ze kennen nog niet de helft van de letters en we zijn toch al februari. Natuurlijk is het ergens wel te begrijpen want tegen dat alle 50 de leerlingen eens aan de beurt zijn geweest... Maar soms betwijfel ik of ze de 'gekende' letters nu ook echt kunnen lezen. Want als alle 50 leerlingen luidop moeten lezen, dan is het ook 50 keer hetzelfde tekstje. En als ze dan uit het boek moeten lezen, dan lezen we toch gewoon nog een keer datzelfde tekstje. Er zit nog niet echt variatie in de oefeningen, maar vanaf morgen proberen wij daar verandering in te brengen. Veel variatie, veel verschillende oefeningen, origineler en soms in spelvorm. Hopelijk went het wat, vooral voor de kinderen. Waarschijnlijk zullen ze dolenthousiast zijn met de nieuwe manier van werken. En wij gaan wel nog wat zweten in deze warme temperaturen. Maar we doen het met plezier.

Ziezo, vele groeten van een Nasara uit Ouaga

Tot de volgende,
groetjes van een zomerseLiesbeth

Bonjour

Bonjour tout lemonde!!

Tout va bien ici!! Lekker warm, over de middag soms nog wat TE warm, maar het lukt goed om aan het weer te wennen! Ook aan de rest kan ik me gemakkelijk aanpassen. Ons water moeten we pompen op het domein. De jongens pompen een ton vol voor ons bij de 'douches' waar we dan emmers uithalen om ons te wassen. Het water dat direct van de pomp komt is drinkbaar, gelukkig, want met dit zeer dorstig weer... Wat fris water is het kostbaarste dat je hier hebt. Nog een geluk dat wij de luxe van drinkbaar water op het domein hebben.

Elektriciteit in onze wijken is er niet, daarvoor moeten we de generator aanleggen, maar voor de mensen op het domein mag dit maar 3x in de week. maar met wat gasflessen kunnen wij koken in een primitieve keuken en we hebben wat licht. Want vanaf 18 uur is het hier al donker en dan is het met de zaklamp te doen

Maandag starten we in school. De eerste 2 weken in het eerste leerjaar met MAAR 50 kinderen. In het eerste gaan we les geven met ons 2, daarna elk een klas voor 2 weken. In de grootste klas zitten maar 60 kinderen, in andere scholen soms 130, we hebben dus nog geluk! Het echte werk zal dus van start gaan.

Overal waar we passeren worden we als blanken nageroepen vooral door de kinderen, dat is hier toch nog zeer speciaal! Iedereen is hier toch zoveel vriendelijker dan bij ons!!

Groetjes en tot de volgende

Liesbeth