Tweede poging. Ik had daarnet een deel tekst getypt, maar toen viel de elektriciteit uit, weeral. Lang leve de cybercafés in Burkina.

Ondertussen is het hier al een goeie 2 uur donker. Straks dus in het donker terug fietsen en dat allemaal om jullie op de hoogte te houden. De eerste lesweek zit er op. Ik kan het maar in 1 woord samenvatten: fatiguant. 50 leerlingen in een klas van het eerste leerjaar, die dan nog praktisch geen Frans spreken... Het is echt vermoeiend. De voormiddag start om 7.30 uur en duurt tot 12.00 uur. Enkel van 10.00 - 10.30 uur is er pauze. Wie dacht dat de leerlingen hier wel hun aandacht konden bewaren voor zo'n lange periode, heeft het goed mis. In tegendeel. En om de naam van de vervelende persoon te roepen, dat is vrijwel onmogelijk. Ik denk dat ik een 10-tal namen ken van de 50. Familienamen zijn gemakkelijker. Bijna iedereen heet Ouédraogo of Sawadogo.

Van 12.00 - 15.00 uur is er dan middagpauze om de hitte wat te vermijden. 't Is dan echt te warm. Na het eten lig ik meestal eventjes op mijn bed of doe minderenergievolle werkjes. Maar meestal is het dan ook het moment om water te gaan pompen. Hard labeur. Voor de vrouwen hier stelt dat bijna niets voor. Ze kunnen dat echt snel. Wij daarentegen... Je kunt er je wel iets bij voorstellen... En door die hitte is het ook nodig om elke dag waterte pompen.

Na de siesta tegen 15 uur starten de lessen weer. De warmte neemt dan merkelijk af. Een geluk. Vandaag vertelde de lerares me dat het ongeveer een 37°C moest zijn. En inderdaad, het kan niet veel verschillen. Vorige week las ik in de stad 35°C. De temperatuur gaat echt wel omhoog. Tegen april kan het hier oplopen tot meer dan 45°C. Gelukkig zal ik dat niet meer meemaken. Het is nu al zwaar genoeg. 'k Heb er soms wel last van aan mijn hoofd, maar we zeuren niet. We zetten door. Om 17 uur zijn de lessen gedaan. En om 18 uur is het al donker, dus veel tijd rest er ons niet meer. Enkel voorbereiden.

In het weekend wanen we ons even toerist in de stad of met der tijd gaan we enkele plaatsen verder in het land bezoeken. Nu kan ik iedereen jaloers maken dat ik zaterdag mijn eerste coupe fraisen gegeten heb, mmm. Hier is het volop aarbeienseizoen, wanneer het koud is in Burkina. Maar ik moet toegeven, dat is niet wat een doorsnee Burkinabé eet. Maar zo eens op een weg kan dat toch geen kwaad om je aan een beetje 'luxe' te wanen. 't Valt echt niet te vergelijken met de dagdagelijkse comfortzaken die wij hebben in België. Luxe hier kan al even goed betekenen om fris water te drinken.

Van het idee om regelmatig met de Afrikanen mee te eten, zijn we helemaal afgestapt. Behalve op Soirée Pan-Bila. Dat is een avond met de hele groep en projectleiders waar spaghetti gegeten wordt . Dit gebeurt eens op een weg om afscheid te nemen van of welkom te heten aan stagiairs. Gezellige avond trouwens.

Tot zo ver een mini verslag van de laatste week,
ik zal zo veel meer kunnen vertellen nadien. Het is onmogelijk om alle indrukken weer te geven met woorden.
Als je er zelf niet bent geweest, kun je ook nooit een correct beeld schetsen van het land. Daarvoor moet je er echt een tijd in leven om te zien hoeveel armoed er overal heerst. Zelfs bij ons, aan de rand van de stad. Het is echt zo'n immens verschil met de echte stad waar water, elektriciteit en asfalt is. Ben echt benieuwd naar het echte platteland. Dat belooft!

A la prochaine

Liesbeth