Ja ja, het is zo ver. Terwijl jullie bibberend in de sneeuw zitten in België, bevinden wij ons hier in tropische temperaturen, +/-35°C. De eerste bruine tinten van 2010 konden dus niet lang op zich laten wachten. In het begin vroeg ik me af of ik wel bruin was van de zon, of enkel door het stof. Maar als ik me wat afstof, merk ik duidelijk enkele bruine tinten op. Ik ben dus absoluut niet jaloers op de sneeuw. Alhoewel ik soms wat verlang naar verfrissing. Vandaar dat we zaterdagnamiddag gaan zwemmen zijn. We = Jasper, ik en Julie. Julie is een meisje dat ook bij ons op het project logeert, maar voor 6 maanden. Wie durft nu nog te zeggen dat ik lang van huis ben

Daarna zijnJulie en ik nog op geboortebezoek geweest. Een vrouw van het project was bevallen. Ik kan jullie garanderendat geen enkele vrouw, hoe arm ook, inBelgiëop die manier in de maternité ligt. Er waren 4 bedden in 1 kamer. Er moest iemand meegaan met de vrouw om voor het eten en zo te zorgen. Dus bediening is er niet. Normaal lig je maar 1 dag in de materniteit, maar omdat dit kindje iets had aan de ademhaling, lag het er nog een dag of 4. Het kindje lag dan wel 4 gebouwen verder. Slechts 2 keer per dag een half uur bezoektijd. Ook voor de moeder!!

Zondag naar het centrum geweest. Weer met de taxi in het doorgaan. Wij verblijven wel in Ouagadougou, maar helemaal aan de rand. In een wijk zonder elektriciteit of stromend water. Voor alles moet je zelf opdraaien, maar dat went wel. Het lijkt erger dan het echt is. Je gaat je automatisch aanpassen aan de omstandigheden. Je moet tenslotte overleven met wat je maar hebt. Ik heb niet direct de indruk dat ik iets mis. Als je dan in het centrum van Ouaga terecht komt, merk je echt wel het verschil. Daar zijn al stenen gebouwen, elektriciteit, water, nog veel meer verkeer, ... Voor de Westerlingen daar is het een shock als ze horen hoe wij leven op slechts een paar kilometer afstand. Van ons zijn het echt hutjes, maar zoals gezegd, dat went.

Een asfalt weg is er enkel op de grote baan en in het centrum. De rest is in het stof / zand. 's Avonds is het soms wat zoeken naar het juiste weggetje, want alles lijkt op elkaar. Zeker in het begin, maar nu lukt het. Ik vind nu al zonder probleem de weg naar de grote baan, de school en enkele winkels/ restaurantjes / cybercafés op de grote weg...

Een taxi nemen in Ouaga is ook een avontuur op zich. Ten eerste moet je zoeken naar een groene auto, want alle taxi's zijn groen. Ten tweede moet je goed onderhandelen over de prijs. Want je bent Nasara (blank) dus is het logisch dat je meer betaalt. Ze leggen hun prijzen automatisch hoger, zeker voor zo'n dingen. Ten derde, het interieur van de taxi beperkt zich echt wel. Meestal zijn de wagens bij ons al 10 jaar afgeschreven en dan worden ze hier gebruikt. De eerste keer zat ik achteraan en wou een gordel aan doen toen de chauffeur me verwittigde dat ik dit zeker niet mocht doen, want dat marcheerde niet meer. De klinken aan de binnenkant van de auto's ontbreken meestal. Een barst over de hele vooruit en een dashboard dat half kapot is, is zeker niet uitzonderlijk in het vervoer hier.

Vandaag,lundi le premier février, zijn we gaan observeren in het eerste leerjaar. Morgen starten we effectief met les geven. Alles gaat hier zo traag in die school. Ze kennen nog niet de helft van de letters en we zijn toch al februari. Natuurlijk is het ergens wel te begrijpen want tegen dat alle 50 de leerlingen eens aan de beurt zijn geweest... Maar soms betwijfel ik of ze de 'gekende' letters nu ook echt kunnen lezen. Want als alle 50 leerlingen luidop moeten lezen, dan is het ook 50 keer hetzelfde tekstje. En als ze dan uit het boek moeten lezen, dan lezen we toch gewoon nog een keer datzelfde tekstje. Er zit nog niet echt variatie in de oefeningen, maar vanaf morgen proberen wij daar verandering in te brengen. Veel variatie, veel verschillende oefeningen, origineler en soms in spelvorm. Hopelijk went het wat, vooral voor de kinderen. Waarschijnlijk zullen ze dolenthousiast zijn met de nieuwe manier van werken. En wij gaan wel nog wat zweten in deze warme temperaturen. Maar we doen het met plezier.

Ziezo, vele groeten van een Nasara uit Ouaga

Tot de volgende,
groetjes van een zomerseLiesbeth