Hier ben ik weer, na een weekje van vooral platte rust, geraak ik weer 100 % op de been. In mijn vorig verhaal gaf ik je al mee dat ik hoofdpijn had. Wel de nacht van maandag op dinsdag had ik totaal niet goed geslapen. Dinsdag stond ik zoals gewoonlijk op om naar school te gaan, maar ik had totaal geen fut. Ik was moe, mijn hoofd deed pijn, mijn rug, ... Maar toch gaf ik me niet over en ging naar school. Normaal wisselden Jasper en ik regelmatig lessen af, ook nu deden we dit. Tijdens de lessen van Jasper had ik het soms echt moeilijk. Iklag bijna te slapen aan de bureau.De weinige keren dat ik vooraan stond ging het me echt niet. Ik was moe, had overal pijn en mijn stem verheffen lukte dus al helemaal niet. En terwijl het hier toch zo warm is buiten, had ik soms momenten dat ik echt rilde, de andere momenten liep het zweet over mijn rug. Tegen 10 uur werd het helemaal erg. Ik had gevraagd of ik naar huis kon gaan tijdens de pauze. Geen probleem, dus vol moed gaf ik nog een rekenles, toen ik plots toch aan Jasper moest vragen om over te nemen. Ik liep naar buiten en moest overgeven. De beslissing was nu duidelijk, ik bleef de rest van de dag thuis. Kort daarna ben ik thuisgekomen. Ik heb me onmiddellijk in bed gelegd en heb geslapen tot 17 uur. Aanvankelijk dacht ik dat ik last had van de zon ofzo.

Dus na nog een nacht slecht slapen en midden in de nachtin een met zweet doorweekte pyjama wakker te worden, ging ik opnieuw naar school. Het ging al iets beter, maar nog niet volledig. Ik hield het uit tot de middag. Dan gingen we zoals gewoonlijk naar huis, aten iets en hielden siesta. Ik was opnieuw in slaap gevallen en ze hebben me laten liggen. Dus in de namiddag ben ik niet naar school geweest. Julie had Fred en Nathanja gevraagd om naar de dokter te gaan met me. Best zo bleek achteraf. Ikzelf dacht nog altijd aan een klop van de zon. Maar bleek dat ik malaria had opgelopen. Ik kreeg onmiddellijk medicatie voorgeschoteld. De dokters hier werken echt wel traag. Van de ene test wordt je naar de andere overgebracht, maar daartussen zoveel wachttijd. Ze hebben vanalles getest bij me. De donderdag moest ik teruggaan voor nog enkele testen. Uiteindelijk zijn we nu maandag en heb ik nog steeds geen verdere resultaten. Ze zeiden nochtans dat ze na een uurtje klaar zouden zijn... Dus van traagheid gesproken. Er zijn blijkbaar verschillende vormen malaria. De meest erge is die die jaarlijks terugkeert. Er is ook een vorm die maar eenmalig is. Hopelijk had ik deze versie. Hopelijk want zekerheid heb ik niet. Dat zeiden die dokters er niet bij.

Nu, de ziekte is genezen, ik heb de rest van de week niet naar school geweest. Sinds zondag ga ik weer hier en daar op stap. De vorige dagen had ik me wat kalm gehouden. Vandaag ging ik weer gewoon naar school. 't Is weer vroeg opstaan dus. Vanaf deze week nemen Jasper en ik elk een klas voor onze rekening. Het tweede leerjaar krijgt mij over de vloer voor twee weken. Vandaag was het observeren, morgen ook nog, daarna gaan we weer zelf aan de slag. Het belooft weer vermoeiend te worden bij 38°C.

In het weekend trek ik naar Méguet. Het dorpje waar de missiepost van mijn grootoom Pater Walter gelegen was. Dat ga ik bezoeken dit weekend. Ik nam contact op met de burgemeester die me er graag zal rondleiden. Ben benieuwd. Het zal toch een verschil zijn als je veel meer in de broesse bent dan wij. Wij bevinden ons nog op 10 km van het centrum van de hoofdstad. Dat valt nog mee. Met de taxi of de brommer geraak je vlot in de stad. Daar leven we nog een redelijk westers leventje, maar natuurlijk helemaal niet te vergelijken met mijn normale leven. Met westers leven bedoel ik dat er de mogelijkheid is om deftige maaltijden te eten, inkopen te doen, enkele zaken te bezoeken of bv. eens te gaan zwemmen. Veel meer moet je je er niet bij voorstellen. Echt armoedig leven we niet, echt luxueus al helemaal niet. Maar de ervaring is zeker op en top Afrikaans.

Momenteel ben ik aan het onderhandelen voor een djembé. 'k Probeer het via via te regelen, want anders betaal ik minstens het driedubbele. Als je een plaatselijke vriend hebt, verandert dat de hele zaak. Raar toch é. De ongeschreven wet is hier gewoon: wie geld hebt, moet geld geven. En alle blanken zijn rijken in hun ogen, dus alle Nasara's betalen hier meer. Goed onderhandelen heb ik nog niet helemaal beet. Ik kan al afdingen, maar 'k besef maar al te goed dat ik nog te veel betaal. In feite zou ik belachelijk/ beledigend laag moeten beginnen om min of meer de normale prijs te bekomen. Gelukkig is er een medewerker op het project die me helpt bij het verkrijgen van de djembé. Hopelijk krijg ik hier wel een normale prijs. De prijs die me voorlopig werd voorgeschoteld is 40.000 CFA, das ongeveer 60 euro. Da's nog niet veel voor ons, maar veel te veel hier. Dat is wel een prijs die ze gaven aan 2 Nasara's, zonder plaatselijke vriend. Normaal zal het nog veranderen. Laten we hopen, want wie me een beetje kent, weet dat ik daar al lang van spreek ;-).

Tot de volgende

Liesbeth