Hallo iedereen

Terwijlde foto's aan het oploaden zijn en nadat ik mijn frustraties van mijn eerste tekst die volledig gewist werd op het moment dat ik wou opslaan, heb weggewerkt, probeer ik nu en dan wat verder te schrijven. Ik probeer vandaageen wat uitgebreider verslag te typen. De temperaturen blijven hier de hoogte ingaan. Gisteren blijkbaar 42°C in de schaduw. Over de middag is het echt puffen geblazen. Als ik 's middags siësta hou en ik lig in mijn bed, voel ik de zweetdruppels over mijn lichaam rollen, zonder dat ik maar iets van inspanning lever. Vandaag hadden we een vrije dag wegens een moslimfeestdag. Ik had mijn wekker om 8 uur gezet. Als ik toen buiten kwam, was het al behoorlijk warm. Momenteel slapen we hier ook met zijn allen met de deuren van onze hut open, anders is er niets van verfrissende lucht. Zonder de deuren open, is het veel te warm en kan ik helemaal niet slapen. Moe ben ik hier wel, want 's morgens word ik altijd redelijk vroeg wakker, 's avonds lig ik er meestal al rond 21.30 uur weer in, maar de warmte put je zo uit... Vreselijk, altijd moe ...

Op school gaat het goed, maar, je raadt het al, vermoeiend. Een klas van 50 stil krijgen is niet zo'n makkie. Een spel uitleggen aan 50 kinderen die gebrekkig Frans spreken en met mijn Frans dat toch nog niet uit de maximale vocabulaire bestaat ... Het is vermoeiend ja, maar ik doe het graag. Ik ben hier graag en voel me hier al goed thuis. Maar wees gerust, ik kom terug naar België. Ik denk niet dat ik hier eeuwig zou willen wonen. Voor de rest lukt het wel. Ik kan me behoorlijk uit de slag helpen in het Frans. Het Frans hier heeft wel een totaal ander accent als het Frans in Wallonië of Frankrijk. Maar het lukt, niet perfect, maar voldoendegoed.

De leerkrachten op school zijn zeer geïnteresseerd. Het is steeds plezant om in de pauze tussen de leerkrachten te vertoeven en wat te vertellen. Vooral de directeur is geïnteresseerd. Nu en dan neemt hij zelfs het Frans-Nederlands woordenboekje en zoekt woorden op. Ze tonen vooral interesse in hoe het er in België aan toe gaat. Sommigen zijn zeer enthousiast en willen meteen mee, de leerkracht van het vijfde daarentgen is er van overtuigd dat hij zou sterven in België wegens te koud. Als ze hier spreken van te koud, dan bedoelen ze om en bij de 20°C. Dan is het bij ons al bijna zomer. Normaalgezien is het hier in februari nog een wintermaand en dus très froid. Dan dragen sommigen bij 20°C zelfs winterkledij als muts of wanten. Wij kunnen ons dat niet inbeelden. Dit jaar is het wat anders uitgedraaid. De sahelwinden die normaal voorbijvliegen in februari zijn uitgebleven en de grote hitte is veel vroeger gestart. Gisteren was het hier 42°C in de schaduw. Dat is zo'n 4 keer jullie temperatuur. Van klimaatsveranderingen gesproken. Ik vraag me nu wel af wat het hier zal geven in april als het hier echte grote hitte is. Gelukkig maken we dat niet mee. Dat zou wat te zijn. Voor mij is het nu al meer als genoeg met deze temperaturen. Het verschil hier in de warmte en deze in België is dat de zon hier minder brandt. Als het 40°C is hier, ben je niet noodzakelijk verbrand. Een beetje gebruind, of in combinatie met veel wind of water kun je wel verbranden. Maar doorgaans ben ik nog bijna niet verbrand geweest.

Vandaag, vrijdag, was het vrije dag. Het is een moslimfeestdag. Jasper en ik zijn de toeristen gaan uithangen op village artisanale met plaatselijk handgemaakte kunstwerkjes. Echt mooi gemaakt, maar o zo veel keuze. Maar ik heb wat ik wou: mijn djembé, met naam gegraveerd, super mooi, nu rest nog maar de vraag hoe ik die mee krijg naar België, want die is te groot voor mijn valies

Vanaf volgende week neem ik het vierde leerjaar voor mijn rekening. Dat is de klas waar de directeur les geeft. Ja ja, directeur zijn EN voltijds lesgeven in een klas van +/- 50 leerlingen. Het leven van een Afrikaan is zeker niet simpel. Zelfs ik denk dat ik bij het terugkeren moeite zal hebben om me weer aan te passen aan het Westers ritme. Alles gaat er gepaard met tijdsdruk en stress, hier heerst helemaal geen tijdsdruk. Jasper neemt het vijfde leerjaar op zich. Voorlopig is hier nog geen zesde leerjaar. Dit komt er normaalgezien volgend schooljaar. De leerkracht van het vijfde leerjaar heeft als truc om de leerlingen bang te maken om ze stil te krijgen, en ik moet toegeven dat het werkt, want ik had deze week zelf even schrik van hem. Hij kan behoorlijk dreigend overkomen moet ik toegeven, en de kinderen bang maken, daar slaagt hij goed in. Ik kreeg deze week voor 1 dag de hele dag voor mijn rekening. 's Morgens kreeg ik te horen dat de juf terug naar huis zou keren omdat haar dochtertje ziek was. Toen de leerkracht van het vijfde binnen kwam gestapt en de kinderen bang kwam maken, kreeg ikzelf ookde schrik te pakken. Hij slaagt wel in zijn opzet want de kinderen worden stil als hij is langsgeweest. Mijn schrik is intussen over, hij is best wel een aangename kerel. Hij wou me zelfs leren met de brommer rijden, maar ik heb het gelaten voor wat het was.

Wat me hier nog is opgevallen, is dat niemand links schrijft. Het is nochthans niet verboden, maar toch schrijft iedereen rechts. Ofwel keek ik iemand over het hoofd, wat wel es kan gebeuren in een klas met 50 leerlingen. Ik vroeg het aan mijn leerkracht, maar ze zei dat het zeker niet verboden was. Het zou wel es te maken kunnen hebben met het feit dat de linkse hand de vuile hand is. Rechts ishier de propere hand waarmee men ook eet.

Vorig weekend gingen Julie en ik samen met Marieke naar Méguet. Dat is het dorpje waar de broer van mijn grootmoeder jaren lang op de missiepost werkte. Ik was behoorlijk onder de indruk van het dorpje. Een dorpje waar niets is, maar door de hulp van de missiepost, de paters en de zusters die er trouwens nog zitten, is daar een beetje beschaving gecreëerd. Het dorp heeft veel hulp gekregen uit Europa, maar heeft die hulp ook nodig. Binnenkort kan men er dankzij die hulp elektriciteit krijgen. Natuurlijk zal niet iedereen dit kunnen betalen, maar het wordt aangelegd tot aan het dorp. Wie nu al elektriciteit heeft, werkt meestal met zonne-energie. Dat is niet zo evident, want die platen worden hier zeer makkelijk gestolen. Vooral in Ouaga. Daarom werkt ons project nog niet met zonne-energie. Om naar het dorpje te gaan, gingen we met de busmaatschappij van Ouaga naar Zorgho. Een busrit van anderhalf uur valt behoorlijk goed mee, ware het niet dat ik geplet zat tussen twee Afrikaanse vrouwen, waarvan één meer dan 1 stoel in nam en de andere constant in slaap viel op mijn schouder. Kwam er nog bij kijken dat het opnieuw snikheet was. Maar we zijn er heelhuids geraakt. Daar werden we opgehaald door de chauffeur van de burgemeester. Vanuit Zorgho moesten we nog een halfuur rijden in de brousse. Een brede zandweg was de enige weg die naar het dorp liep. Het uitzicht was magnifique. Ik wist niet waar eerst gekeken. Het is zo'n groot verschil met de hoofdstad. Ten eerste is het veel rustiger, maar het was ook roder en vooral armer. De typische ronde hutjes kwamen we constant tegen, terwijl het in Ouaga de iets 'rijkere' huisjes waren. Rijker betekent gewoon rechthoekig en met golfplaat, nog altijd klein. Voor ons was die buurt al arm. Maar nadat we de huizen onderweg zagen, werd ons vermoedenvan de armoede helemaal bevestigd.Er heerst nog veel meer armoede tussen de grote steden.

Tijdens het weekend verbleven we bij de burgemeester. Een zeer vriendelijke meneer. Hij zorgt voor weeskinderen. Boven zijn huis bouwde hij nog een etage als gastverblijf. Daarmee wint hij ook wat geld voor zijn dorp. De zaterdagavond aten we spaghetti, lekker. De zondagmiddag aten we rijst met arachidesaus. Riz-sauce is typisch Afrikaans, maar arachidesaus is toch niet zo mijn ding. Arachidenootjes zijn pindanootjes, maar die saus kon mijn behoorlijk 'verwende' maag toch niet echt verdragen. Dan maar zuivere rijst gegeten met een banaantje. De zondagmorgen maakten we trouwens een echte christelijke Afrikaanse misviering mee. Eén van 2 uur. Regelmatig werd er gezongen en werden Afrikaanse instrumenten gebruikt. Jammer dat de viering in het Mooré was (da's de plaatselijke taal). We verstonden er dus niets van. En het was ook zo warm in de kerk. Nochthans stonden alle deuren en ramen open, maar de kerk zat boemvol en je raadt het al, zondag was het opnieuw geen koud. Zondagavond trokken we alweer met de bus naar Ouaga. Iets meer plaats deze keer en al wat minder warm in de avond. 1 van de foto's in de nieuwe reeks werd getrokken vanuit de bus. Allerlei mensen proberen hun waren te verkopen aan elke bushalte. Vooral voor drank is dat handig, maar er worden ook uien, wortels, ... verkocht aan het raam van de bus. Zalig sfeertje aan die haltes.

Ziezo, tot hier 'kort' het verslag van de afgelopen 2 weken. Hopelijk kan het verhaal opnieuw gesmaakt worden.

O ja, nog dit: de popjes zijn erg in trek in België, super! De meisjes zijn gestart met het maken van de popjes. Maar omdat Jasper en ik al binnen 2 weken vertrekken en de grote bestelling waarschijnlijk niet af zal geraken, zal een deel pas in juni in België aankomen. Julie neemt de rest van de bestelling mee. Laat dit gegevenaub niet meespelen in uw beslissing om al dan niet een popje te bestellen. U steunt er een goed doel mee, het kan alleen even duren voordat alle popjes af zijn, want de popjes worden echt handgemaakt door de meisjes. Voorlopig zijn er 16 meisjes op het project, maar eerst moeten de nieuwe meisjes nog aangeleerd worden hoe ze te werk moeten gaan. Maar ze maken de popjes met veel plezier en veel enthousiasme.

Tot de volgende.
Groetjes Liesbeth